ఫ్లాష్ బాక్ - ఒకటి (మొదటికి మోసం)

మొదటికి మోసం

అకస్మాత్తుగా పిడుగు (?) లాంటి వార్త హెఢాఫీసు నుండి వచ్చింది. పది రోజుల్లో క్లయింటు ప్లేసు కెళ్ళాల్సుంటుందనీ, పాస్‌పోర్టు పార్క్‌లేన్లో వున్న ట్రావెల్ ఏజెంటు కివ్వమనీ చెప్పారు. టెక్నికల్ కాన్ఫరెన్సుకాల్లో కూచున్నాక తెలిసింది - వెళ్ళాల్సింది నెదర్లాండు, హంగరీ, రొమేనియాల్లో ఒకదానికని. క్లయింట్లు అడిగిన ప్రశ్నల్నిబట్టి అర్థమైందేమిటంటే వాళ్ళేదో PHPలో ప్రాజెక్టు చేస్తున్నారు, దానికి అవసరమైన భారీ మార్పులు చేర్పుల కొఱకు టెక్నికల్ టీమ్ లీడ్, సీనియర్ ప్రోగ్రామరూ కావాలనిన్నూ. అయితే ట్విస్టేటంటే, మా కంపెనీలో పూర్తిస్థాయి పిహెచ్పీ ప్రోగ్రామరెవరూ లేరు.

ఏదారీ లేకపోయినా దారి చేసుకు వెళ్ళేవాడే పైకొస్తాడన్నారు పెద్దలు. మరి దారున్నప్పుడేం ఖర్మ అనుకుని ప్రొసీడైపోయారు మా వాళ్ళు. నిజానికి నాదాకా రాకపోదురు వాళ్లు. మూడు సంవత్సరాల అనుభవం వున్న కొత్తోణ్ణొకడ్ని(కొత్త మా కంపెనీకి) తెస్తే పెదవి విరచారవతలి వాళ్ళు. ఇంకోయిద్దర్ని తెచ్చినా నచ్చక పోయేసరికి వేరేకంపెనీని వెతుక్కోడానికి నిర్ణయించుకున్నారు అవతలివాళ్ళు. ఆ దెబ్బకి హుటాహుటిన టెక్నికల్ కాల్ పెట్టించారు నాకు. నేనేదో పొడుస్తాననికాదు గానీ, పూర్వాశ్రమంలో మల్టీలింగువల్ (బహుభాషా?) ప్రాజెక్టొకటి పీహెచ్పీలో చేసివున్నా - దాంతో చివరి ప్రయత్నంగా నన్ను తోసారు. నా రెజ్యూములో పాత ప్రాజెక్టుని పైకి తెచ్చి వాళ్ళకి కాజా తినిపించారు మావాళ్ళు.

అన్నీ వున్నవాడు డీలాగా వెళితే, ఏమీలేనివాడు కాలరెగరేసుకు మరీ వెళతాట్ట. ఎలాగైతేనేం మొత్తానికి వాళ్ళని బురిడీ కొట్టించి ఒప్పించేశాం. (ఎలా అని అడక్కండి - ట్రేడ్ సీక్రెట్!) రెండ్రోజుల తర్వాత తెలిసింది వెళ్ళాల్సింది హంగరీ లోని బుడాపెస్తు కని. కానీ వీసా వచ్చినప్పుడు కదా ప్రయాణం అని తాపీగా కూర్చన్నా. కానీ మరుసటి రోజే హంగేరియన్ ఎంబసీ నుంచి ఫోను - ఇంటర్వ్యూకు రమ్మని. ఆఫీసులో మా మేనేజరు దగ్గర్నుంచి ట్రావెలేజెంటు వరకూ ఒహటే టెన్షను. టెన్షను లేనిదల్లా నాకొక్కడికే. ఎందుకంటే బయటి దేశాలు మనకి అచ్చిరావు - రెండుసార్ల అనుభవం మరి.

ఢిల్లీలో చాణక్యపురిలో వున్న నీతి మార్గ్‌లో వున్న హంగేరియన్ ఎంబసీలో అనుభవం బహు చిత్రమైనది - ఇంకోసారి డీటెయిల్డుగా బుర్రతింటా!!

వీసా కన్ఫర్మ్ (నిర్ధారణ - బాగున్నట్టు లేదు) అయిన తర్వాత వెంటనే ఆఫీసుకూ, ట్రావెలేజంటుకూ ఫోన్చేసి వాళ్ళ టెన్షన్ తగ్గించా. నేను తిరిగి హైదరాబాదు వచ్చేసరికి సర్‌ప్రైజ్ న్యూసేంటంటే, తర్వాతి రోజు తెల్లవారు ఝామున-మూడు గంటలకే ప్రయాణం అని.

టెక్నికల్ కాన్ఫరెన్సుకాలు (పదిహేను జూలై మధ్యాహ్నం మూడున్నర) జరిగినప్పటినుండీ విమానం ఎక్కేవరకూ (ఇరవైయ్యొకటి జూలై ఉదయం మూడున్నర), ఈ ఐదున్నర రోజుల్లో ఊహిచని వెన్నో జరిగాయి.

అయ్యో, అసలు విషయం చెప్పటం మర్చేపోయా. ప్రస్తుతం డాట్నెట్ ప్రోగ్రామర్ని కదా, బయటకు (దేశం వదిలి) వెళ్తున్నందుకు అందరూ, ముఖ్యంగా జూపోలు (జూనియర్ ప్రోగ్రామర్లు) ఆనందంగానే వున్నా (అంతేకదా, వాళ్ళని పనయ్యిందాని బెత్తం పుచ్చుకునేవాణ్ణి నేనుండనుకదా), సీపోగాడు (సీనియర్ ప్రోగ్రామర్) మాత్రం ఏడుస్తున్నాడు. మా జూపోలకీ వీడికీ అస్సలు పడదు. నేన్లేకపోతే వాడి మాటెవరూ వినరు. నేనుండను కనుక వాడే ప్రస్తుతం రెస్పాన్సిబుల్ - క్లయింటు కూడా సరే అన్నాడు మరి (మా సీపో కోతలు బాగా కోస్తాడు తెండి). వారం క్రితం ఫోను చేస్తే సీపో ఏడుస్తున్నాడు - ఎవడూ పనిచెయ్యటంలేదని. పని కాకపోతే మేనేజ్‌మెంటు వాడి పెర్ఫామెన్స్ అలవెన్సు కోస్తుంది. ఏడవకేం చేస్తాడు మరి. అంతేకాక, ఆల్రెడీ క్లయింటోసారి వీడి మీద అరిచాడట - క్లయింటు ప్రాజెక్టు కాన్సిల్ అన్నాడంటే వీడికి తిరునామాలే. ఏ మవుతుందో వేచి చూడాల్సిందే.

స్తబ్ధత

{స్వగతం}
ఇన్ని రోజులు స్తబ్ధుగా వుండటానికి కారణాలు చాలా వున్నాయి - కర్ణుడి చావుకి కారణాలెన్నో అన్నట్లుగా.

ఊరు మారటం - బెంగళూరు నుండి హైదరాబాదుకు [1]
నా మొదటి వుద్యోగం బెంగుళూరు లోనే. తర్వాత హైదరాబాదు షిఫ్టయ్యా. కొత్త వుద్యోగం బెంగళూరులో రావటంతో మళ్ళీ బెంగళూరు, ఆపై కొత్త బ్రాంచీ కోసం తిరిగి హైదరాబాదు. ఏక్‌నిరంజన్ గాళ్ళయితే ప్రాబ్లెం లేదుకానీ, పెళ్ళాం పిల్లలతో ఊరు మారడం అంత సులభమేం కాదు సుమీ!

కొత్త ఆఫీసు, కొత్త ప్లేసు, కొత్త జనం [2]
కొంత సమయం పడుతుంది అడ్జస్టయ్యేందుకు - మిగిలిన వాళ్ళని అడ్జస్ట్ చేసేందుకు. కొత్త ఆఫీసవడం వల్ల ఏ పని కావాలన్నా ఒకటికి నాల్గింతలు టైం తీసుకుంటోంది. దానికి తోడు కొత్త జనం - పనికి కొత్త, ఇక చెప్పేదేముంది!

కొత్త ప్రాజెక్టు - వర్కు లోడు పెరగటం [3]
పాతాఫీసునుండి మోసుకొచ్చిన పాత ప్రాజెక్టుతో పాటు, కొత్తాఫీసుకు రాగానే కొత్త ప్రాజెక్టూ వచ్చి పడింది. కొత్తగా చేరినవారికింకా పని అలవాటు కాకపోవడం - నా నెత్తి పెద్ద బండయ్యింది.

ఇంట్లో బాదర బందీలు [4]
గ్యాస్ కనెక్షనూ, చుట్టుపక్కల కూరగాయలూ-సూపర్‌మార్కెట్టులూ (ఇంటావిడకి నచ్చేట్టుగా) వెతకడం, బట్టలారేసుకోవడానికి దండెం కట్టడం, గోడకు మేకులు కొట్టడం, మొదలైనవి.

పాత పరిచయాలు - చుట్టరికాలూ [5]
హైదరాబాదుకు పాతకాపునే కనుక పాత పరిచయాల్ని తిరగేయటం, చుట్టుపక్కాల్ని పలకరిచడం - సాయంకాలమైతే ఇదే పని.

ఆరోగ్య సమస్యలు [6]
నాకు ఫుడ్ పాయిజనింగ్, నాన్నకు లో-షుగరూ, మేనమామ భార్యకు కేన్సరూ, ఇంకో మేనమామ వియ్యంకురాలికి మైల్డు స్ట్రోకూ, ఏంచెప్పమంటారు లెండి.

ఇల్లు - నో ఇంటర్నెట్టూ [7]
కొత్తగా రావటం వల్ల ఇంట్లో ఇంకా ఇంటర్నెట్టు లేదు. అందులోను కొత్త అపార్టుమెంటవ్వడంతో పక్క ఫ్లాట్ల వాళ్ళెవరికి కూడా ఇంటర్నెట్టు లేదు. బియస్సెన్నెల్ కు ఫోను కోసం అప్లై చెయ్యాలి :-(
...
...
...
...
...
...

కానీ చివరిగా ... బద్దకమెక్కువైంది. హహ్హహ్హ!!!

అనుభవం

ఆర్నెల్ల క్రితమే కొన్న ఓ భారీ షిప్పొకటి ఒక్క ట్రిప్పుకే మూల పడేసరికి సొంతదారులకి బండ పడినట్లయింది. షిప్పు తయారీదారులకి కబురు పెడితే వాళ్లు షిప్పును తమ దగ్గరికి తీసుకు వస్తేకానీ రిపేరు చేయలేమన్నారు. ఆగిన షిప్పును వాళ్ల దగ్గరికి చేర్చడానికయ్యే ఖర్చు ఎంతవుతుందాని లెక్కేసేసరికి కళ్ళు బైర్లుకమ్మి లోకల్ మెకానిక్కుల కోసం వెతికారు. ఓ పేరు మోసిన కంపెనీ నుండి ట్రక్కులో బోల్డన్ని టూల్స్ తీసుకుని నలుగురు ఎక్స్‌పర్ట్స్ వచ్చారు. నాల్రోజులపాటూ పరీక్షించీ పరీక్షించీ చివరికి ప్రాబ్లెమేంటో అర్థం కాలేదు కాబట్టి రిపేరు చార్జీలు లేకుండా ఒట్టి సర్వీసు చార్జీలు మాత్రం కట్టండి అని పాతిక వేలకు బిల్లిచ్చారు.

పని కాకపోయినా చేతి చమురొదిలేసరికి బేజారైపోయి, పనైతేనే డబ్బులంటూ వేరే మెకానిక్కులకు కబురు పెట్టారు. మినిమం సర్వీసు చార్జీల్లేందే ఎవ్వరూ రామన్నారు. ఇక తప్పక ఒప్పుకున్నారు. వారాలు గడుస్తున్నాయి, పెద్ద చిన్నా కంపెనీల మెకానిక్కులొస్తున్నారు - చూస్తున్నారు - పోతున్నారు. డబ్బులయితే ఖర్చవుతున్నాయి గానీ, ఇంజను మాత్రం మాట్లాడటంలేదు. రెండునెలలనుంచీ ఈ తతంగం అంతా చూస్తున్న ఓ కళాసీ (ఓడలో పని చేసే కూలీ), యజమాని దగ్గరికి అతనికి తెలిసిన పాత ముసలి మెకానిక్కు తీసుకొచ్చాడు. ఇంతమంది పెద్ద పెద్ద కంపెనీ మెకానిక్కులకే పనిచేయనిది ఆఫ్ట్రాల్ ఈ ముసలోడి కేమవుతుంది అని కొట్టిపారేశారు. కానీ షిప్పింజనీరు ఏ పుట్టలో ఏ పాముందో అనుకుని - పనైతేనే డబ్బులని చెప్పి ముసలి మెకానిక్కుని రమ్మన్నాడు.

మరుసటి రోజు పొద్దున్నే ఓ మూట భుజానేసుకొచ్చాడు. మూటను పక్కన పెట్టి,ఒక్కడే ఇంజనును పరీక్షచేయసాగాడు. మధ్యాహ్నం గడచిపోయింది. అందరూ భోజనాలు కానిచ్చేశారు, కానీ ముసలి మెకానిక్కు మాత్రం భోజనం సంగతే ఆలోచించకుండా చెమటలు కారుతున్నా అలాగే పరీక్షిస్తూ వున్నాడు. సుమారు నాలుగవుతూండగా బయటకొచ్చి మూటవిప్పి పాత గుడ్డతో చెమట తుడుచుకొని, పాత పనిముట్లన్నింటిలోంచీ ఓ చిన్న సుత్తి బయటకు తీసాడు. ఇంజను దగ్గరకువెళ్ళి చేత్తో సవరదీస్తూ సున్నితంగా సుత్తితో నాల్గు దెబ్బలేసాడు. అంతే ఇంజను పని చేయడం మొదలు పెట్టింది. ఓడ యజమానుల ఆనందానికి లెక్కేలేదు. ముసలోడిని బిల్లిమ్మన్నారు - బిల్లిచ్చాడు.

బిల్లుచూసి ఆశ్చర్యపోయి వాళ్ళు డీటెయిల్డు బిల్లు కావాలన్నారు. ముసలాడిచ్చిన డీటెయిల్డు బిల్లు చూసిన తర్వాత మారుమాట్లాడకుండా అడిగినంతా యిచ్చి, అతన్నే షిప్పు మెకానిక్కుగా ఖాయం చేసుకున్నారు.

అతనిచ్చిన బిల్లు ..

1) సుత్తితో కొట్టినందుకు ............... రూ.    10.00
2) సుత్తితో ఎక్కడ కొట్టాలో కనుక్కున్నందుకు ... రూ. 9,990.00
                           -----------------
   వెరసి మొత్తం .................. రూ.10,000.00
                           -----------------